|
داشتم سررسیدمو ورق میزدم تا به یه صفحه ی سفید برسم و ذهنم رو خالی کنم از اون چیزایی که آزارش میداد، که چشمم افتاد به حاشیه ی پایین صفحه که از حاج اسماعیل دولابی اینطور نوشته بود: چگونه میشود محبت خدا را بدون حب بندگان او در دل داشت؟ درحالیکه بندگان خدا از او جدا نیستند بلکه محب خدا به همه ی ذرات هستی عشق میورزد... بعد نوشته بود: به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست... عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست... برام خیلی جالب بود! چون مطالبی که میخواستم بنویسم در رابطه با همین موضوع بود... چند روز که توفیق پیدا کردم به اتفاق رها و دیگر دوستان میریم هیئت محبین که سخنرانش استاد پناهیان و با موضوع صبر انقلابی هممونو پابند منبرش کرده... فکر کنم جمعه بود که میگفت: اگه آدمیزاد به چیزی علاقه ی زیاد داشته باشه و نتونه برای بدست آوردنش صبر کنه دچار حب دنیا شده... این جملش چند روزه که شده تیتر ذهنی من... موندم به خدا... بعد از ... سال بالا و پایین کردن... خودتو خفه کردی به طرف فهموندی که چقدر دوستش داری! غرورتو بخاطرش زیر پات له کردی! خانوادت رو توجیه کردی که بری فلانجا اما خودت خوب میدونی که فقط قصد دیدن *** داری! فکر شب و روزت میشه ***! رویای رنگین شبات دیدن روی ***! نبودنش میشه کابوس تلخ روزای تنهاییت! برای رسیدن به لحظه ی دیدارش به ساعت التماس میکنی که تندتر از روی دقیقه ها عبور کنه! اگه بخوام بگم حرفای نزدم زیادن... منتها برام سوال شده... که آیا دچار حب دنیا شدم؟؟؟ آخرش چی میشه؟؟؟ |
ABOUT 
غریبه ی همیشه آشنا MENU
Home
|
